Zatrzymane zęby
O zatrzymanych mówimy w sytuacji pojawienia się nieprawidłowości zębowych związanych z zaburzeniami wyrzynania się zębów. Ząb zatrzymany jest zębem całkowicie uformowanym wraz z wierzchołkami, jednak od spodziewanego czasu jego erupcji minęły 2 lata a on wciąż, całościowo lub częściowo znajduje się w otoczeniu tkanek (miękkich lub kostnych).
Przyczyny zatrzymania zęba
Wśród przyczyn zatrzymania zębów wymienia się czynniki miejscowe lub czynniki czynniki ogólne jakimi mogą być choroby genetyczne czy układowe. Jedną z przyczyn zatrzymania zębów jest ewolucyjna tendencja zmniejszania wymiaru szczęk, a także niezgodność między wielkością zębów i ich liczbą. Przyczyny miejscowe zatrzymania zębów stałych to brak miejsca w łuku zębowym spowodowany przedwczesną utratą zębów mlecznych i przesunięciem w tą lukę pozostałego uzębienia. Innym czynnikiem powodującym brak wyrżnięcia zęba jest obecność zębów dodatkowych, które blokują wyrastanie prawidłowo położonych zębów. Czynniki urazowe również mogą powodować przemieszczanie zawiązków zębów lub powstawanie „blizn kostnych” w postaci dodatkowych zwapnień. Nieprawidłowe położenie lub odwrócenie zawiązków zębów na bardzo wczesnych etapach rozwoju powoduje utratę właściwego toru wyrzynania zęba.
W praktyce każdy ząb może ulec zatrzymaniu, najczęściej jednak mamy do czynienia z zatrzymaniem dolnych zębów mądrości, kłów górnych, a następnie górnych zębów mądrości oraz dolnych zębów przedtrzonowych, zębów siecznych górnych i kłów dolnych.
Skutki zatrzymanych zębów
Obecność zębów zatrzymanych w obrębie szczęk Pacjenta niesie ze sobą wiele negatywnych skutków. Zęby zatrzymane nie są obojętne dla zębów z którymi sąsiadują. Mogą powodować resorpcję przylegających do nich wyrżniętych zębów lub zębów zaklinowanych, a także powodować powstanie torbieli związkowych. Ze względu na liczne powikłania, do których może dojść przy obecności zębów zatrzymanych, po ustaleniu odpowiedniego rozpoznania wskazane jest wdrożenie planu leczenia opracowanego na podstawie badania klinicznego i radiologicznego.
Leczenie zatrzymanych zębów
W leczeniu tego zaburzenia często wymagana jest współpraca lekarzy o różnych specjalizacjach. W pierwszym etapie lekarz ortodonta poprzez przesunięcie sąsiednich zębów tworzy brakujące miejsce w łuku zębowym. Następnie, jeżeli ząb zatrzymany nie ulega samoistnemu wyrzynaniu, konieczna jest pomoc specjalisty chirurga stomatologicznego, który pomaga przebić się zębom przez warstwę kości lub tkanki miękkiej. Wówczas na odsłonięty chirurgicznie ząb zakłada złoty zaczep z łańcuszkiem i za pomocą dźwigni ortodontycznych lub wyciągów, ząb sprowadzany jest do łuku. Taki zabieg nie zawsze kończy się powodzeniem, albowiem wiele czynników ma wpływ na wyrośnięcie zatrzymanego zęba.
Efekty leczenia zatrzymanych zębów
